Międzybrodzie jest miejscowością położoną nad Sanem, u stóp Gór Słonnych. Nazwa osady oznacza wieś międzybrodami, czyli między miejscami na rzece, przez które brodząc, łatwo można przejść na jej drugi brzeg. Archeolodzy znaleźli na obszarze wsi pozostałości osadnictwa z IV-V wieku n.e. oraz ślady grodzisk. Według tradycji pierwszymi osadnikami wsi były rodziny Germaków i Wojcowiczów. Pierwsza wzmianka o Międzybrodziu pochodzi z 1439 roku. Lokowano ją na prawie ruskim i jako wieś królewska podlegała starostwu sanockiemu. Jej mieszkańcy mieli liczne powinności względem sanockiego zamku, m.in. naprawiali parkany, czyli mury obronne zamku. Na początku XX wieku w posiadaniu rodziny Wojcowiczów był dokument spisany po polsku, a wydany przez króla Augusta III. Zawarto w nim przywileje na połów ryb w Sanie, wyrąb lasu, wyrób piwa, a do tego uwalniał on rodzinę od pańszczyzny. Aleksy Wojcowicz, który urodził się we wsi uczestniczył w powstaniu styczniowym, za co został zesłany do Rosji. Tam pracował jako lekarz. Do rodzinnej wsi wrócił jako staruszek. W 1901 roku ufundował cerkiew, plebanię i szkołę. Pierwsza wzmianka o świątyni greckokatolickiej pochodzi z 1510 roku. Kolejną drewnianą w 1790 roku wybudował ks. ojciec Joan Wojcowicz. Budynek spłonął w 1866 roku. W 1869 roku wybudowano nową drewnianą cerkiew na wysokiej skale nad Sanem. Dwieście złotych reńskich i budulec ofiarował na nią cesarz austriacki Ferdynand I, który wcześniej abdykował. Resztę wydatków związanych z budową pokryli mieszkańcy. Na utrzymanie świątyni przeznaczono dochód z 3 morgów pola. Murowana cerkiew parafialna pod wezwaniem Świętej Trójcy z 1901 roku zachowała się do czasów obecnych. Po 1947 roku, przez krótki czas służyła wiernym obrządku łacińskiego. W 1966 roku została zamknięta i opieczętowana przez władze ludowe. Kościołowi rzymskokatolickiemu świątynię oddano w 1973 roku. Od tamtego czasu służy łacinnikom. Przy świątyni obok wolnostojącej, murowanej dzwonnicy z 1900 roku postawiono nagrobek fundatora cerkwi, Aleksandra Wojcowicza. W II połowie XIX wieku międzybrodzki majątek nabyła od austriackiego rządu rodzina Kannerów. W I połowie XX wieku 212 hektarów ziemi należało do rodziny Nowaków. Na uwagę w Międzybrodziu zasługuje znajdująca się na cmentarzu piramida - wspólny grobowiec Kulczyckich i Dobriańskich z lat 30 XX wieku, betonowy krzyż z I połowy XX wieku, drewniana kapliczka z początku XXI wieku oraz stare krzyże przydrożne z XX wieku. Pośrodku wsi stoi kapliczka z I połowy XIX wieku. W Międzybrodziu znajduje się też kilka starych, drewnianych domów doliniańskich z wnęką. Według tradycji istniał tutaj niegdyś monaster bazyliański. Przez wieś przebiega "Szlak Ikon". Na pobliskiej górze Kopacz (536 m n.p.m.) od lat 30 XX wieku stał dębowy krzyż, który ze starości się przewrócił. Został zastąpiony nowym krzyżem z płaskorzeźbą św. Huberta, który ufundowali myśliwi PZŁ z Koła Łowieckiego "Darz Bór" z Sanoka. Anna Twardy www.wbieszczadach.net Bieszczadzki Portal Turystyczny Opis na podstawie następujących książek: Kryciński S., Pogórze Przemyskie. Słownik krajoznawczo-historyczny, Warszawa 1992, Skowroński M., Skowrońska-Wydrzyńska A., Góry Sanockie. Przewodnik i słownik historyczny, Sanok 2005.
